Καραγκούνης: «Έζησα τα πάντα στον ΠΑΟ – Αδικήθηκα πολύ στο ξεκίνημα!»

«Βόμβα» από τη Σερβία: «Έρχεται πρόταση Παναθηναϊκού για Μίτσιτς!» (pic)

Αναλυτικά τα όσα ανέφερε στην «Athens Voice»:

Για το πώς χαρακτηρίζει τον Παναθηναϊκό:

«Το πρώτο που σκέφτομαι είναι σχολείο. Ένα μεγάλο σχολείο. Εγώ ήρθα πολύ μικρός στον Παναθηναϊκό από το χωριό μου τότε. Εδώ μεγάλωσα, εδώ έγινα άνδρας, έκανα την καριέρα μου. Πέρασα πάρα πολλές στιγμές στην ομάδα. Δύσκολες, εύκολες, όμορφες, άσχημες. Έζησα τα πάντα και δεν το αλλάζω. Είναι μια τεράστια ομάδα, ένας σπουδαίος σύλλογος, και όπως γίνεται με κάθε τέτοια ομάδα η πίεση είναι μεγάλη. Πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί της. Ο κόσμος περιμένει από εσένα να κερδίζεις και μόνο. Να νικάς στα ντέρμπι, να παίρνεις Πρωταθλήματα και Κύπελλα, να κάνεις αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη. Πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος πως έτσι θα είναι πάντα τα πράγματα στο εξής. Δεν μπορείς να συμβιβάζεσαι με τις ήττες. Είναι πολύ ωραίο να αγωνίζεσαι για κορυφαίες ομάδες αλλά δεν είναι και εύκολο».

Για το χαμηλό προφίλ που είχε πάντα:

«Όσο σημαντικός και να είσαι, όσα και να έχεις προσφέρει, η ομάδα είναι πάντα πάνω απ’ όλους και όλα. Έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και έτσι να το αντιμετωπίζουν όλοι οι ποδοσφαιριστές. Γιατί οι παίκτες έρχονται και φεύγουν, η ομάδα όμως μένει εκεί πάντα. Είναι φυσικά σημαντικό να τιμάς τον κάθε παίκτη που έχει προσφέρει στον Σύλλογο, αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό να σέβεσαι την ομάδα όσες διαφωνίες και να υπάρχουν. Κι αν υπάρχουν πρέπει να λύνονται και μάλιστα εκ των έσω, χωρίς να παίρνουν διαστάσεις, το καλό της ομάδας είναι πάνω απ’ όλα».

Για το αν θα άλλαζε κάτι από τα όσα έζησε στον Σύλλογο:

«Όλα τα έζησα με μέτρο. Όλα ήταν συνειδητά και τα θυμάμαι με αγάπη. Και τα δύσκολα που ήρθαν, ήρθαν για να μας δώσουν μαθήματα με τα οποία γίναμε καλύτεροι και προχωρήσαμε μπροστά. Έτσι το βλέπω εγώ, έτσι επιλέγω να πορεύομαι. Από μικρός έτσι σκεφτόμουν, γιατί κατάλαβα ότι δεν γίνεται να τα έχουμε όλα πάντα όπως τα θέλουμε.

Θα σου φέρω ένα παράδειγμα, όταν είχα γυρίσει στον Παναθηναϊκό μετά τον δανεισμό μου στον Απόλλωνα, είχα χτυπήσει το χέρι μου. Δεν έβλεπα να με θέλουν στην ομάδα και έλεγα ότι όταν αναρρώσω τον Δεκέμβριο θα φύγω από την ομάδα. Αλλά ήδη από τον Νοέμβριο ήμουν βασικός. Ήταν ένα εμπόδιο που μου βγήκε σε καλό. Αν δεν είχα χτυπήσει, θα είχα φύγει από την ομάδα. Χτύπησα, όμως, έπρεπε να κάνω χειρουργείο και έμεινα. Η ομάδα δεν πήγαινε καλά, συνέπεσε χρονικά με την επιστροφή μου από τον τραυματισμό, άρπαξα την ευκαιρία και έπαιζα μετά βασικός και δεν ξαναβγήκα».

Για το αν αδικήθηκε στο ξεκίνημά του και την ατάκα του Γιώργου Βαρδινογιάννη:

«Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε συμβεί γιατί κοντεύουν και 30 χρόνια, αλλά νομίζω πως κάτι τέτοιο είχε ειπωθεί. Και μια και το θυμηθήκαμε, να πούμε στα παιδιά που ξεκινούν τώρα και μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες, πως δεν πρέπει να τα παρατάνε ποτέ. Αδικίες στη ζωή θα υπάρχουν πάντα και παντού. Στη δουλειά σου, στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, παντού. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείπεις. Πρέπει να χτίζεις τις άμυνές σου, να μαθαίνεις από τα όσα σου παρουσιάζονται και να προχωράς ακόμα πιο δυναμικά και αποφασιστικά. Πρέπει να πεισμώνεις και να δείχνεις χαρακτήρα.

Τώρα πάνω σε αυτό που με ρώτησες, ναι είχα αδικηθεί πολύ. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να φύγω και να πάω στον Απόλλωνα. Ήμουν αρχηγός στην Εθνική νέων, είχαμε βγει τρίτοι στην Ευρώπη, είχα βγει το καλύτερο χαφ στο τουρνουά. Στις μικρές κατηγορίες του Παναθηναϊκού έβαζα 30-40 γκολ κάθε χρόνο, παίρναμε κάθε χρόνο πρωτάθλημα. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να προωθηθώ στην πρώτη ομάδα. Κι όμως, με έδιωξαν. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Με έδιωξαν. Ούτε με εισαγωγικά, ούτε μεταφορικά. Εκεί θα μπορούσα να έχω απογοητευτεί και να τα παρατήσω όλα.

Αλλά όχι, πείσμωσα και ήθελα να αποδείξω το λάθος και την αδικία που έγινε σε βάρος μου. Και στον Απόλλωνα που πήγα είχα δυσκολίες και ατυχίες. Είχα τραυματιστεί και πολύ σοβαρά στον ώμο. Τελικά κατάφερα όχι μόνο να επιστρέψω αλλά έγινα και αρχηγός στον Παναθηναϊκό, στην Εθνική, κέρδισα μεταγραφή στο εξωτερικό. Η πορεία μου αυτή θέλω να γίνεται μάθημα σε κάθε παιδί εκεί έξω που δυσκολεύεται, για να πιστέψει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του. Αυτό που είχε πει ο κύριος Βαρδινογιάννης ήταν ηθική δικαίωση για μένα. Βέβαια το κέρδισα με το σπαθί μου. Δεν είχε ανάγκη ο κύριος Βαρδινογιάννης να επαινέσει κάποιον που δεν το άξιζε. Το κέρδισα και γι’ αυτό αναφέρθηκε σε εμένα».

Για το εάν μπορεί να ξεχωρίσει κάποια ανάμνηση από την παρουσία του στον Παναθηναϊκό:

«Δόξα τω Θεώ, έχω πολλές καλές και έντονες αναμνήσεις όλα αυτά τα χρόνια, που τις θυμάμαι με πολλή αγάπη και χαμόγελο. Μπορώ να σου πω χωρίς πολλή σκέψη τώρα ότι μία από τις πιο έντονες ήταν το 3-1 με τη Γιουβέντους. Ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι. Από όλες τις απόψεις. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι και ή θα αποκλειόμασταν ή θα συνεχίζαμε. Το ίδιο και η Γιουβέντους. Θέλαμε και οι δύο ομάδες μόνο νίκη. Και καταφέραμε και να την κερδίσουμε και να την πετάξουμε έξω. Και το αναφέρω γιατί το να κερδίσεις μία ομάδα βαθμολογικά αδιάφορη, δεν είναι το ίδιο σαν επίτευγμα. Εμείς κερδίσαμε μία Γιουβέντους που ήθελε το ίδιο με εμάς. Και, πριν το ματς, θα έλεγε κανείς πως θα μπει να μας “καθαρίσει”».

Για το αν θυμάται το ντεμπούτο του:

«Σίγουρα είναι. Θυμάμαι, ήταν ένα παιχνίδι με τον Εθνικό. Χαρά, ανυπομονησία, αγωνία, ενθουσιασμός. Όλα τα συναισθήματα μαζί. Ό,τι μπορεί να αισθάνεσαι όταν ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Ήμουν μικρό παιδί όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό, περίμενα πώς και πώς να γίνει αυτή η αρχή και όταν συνέβη σκεφτόμουν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Βέβαια είχαμε έρθει ισόπαλοι με 0-0, δεν είχαμε κερδίσει, κάτι που πάντα με ενδιέφερε σαν ποδοσφαιριστή, αλλά είχε γίνει η αρχή, το πρώτο βήμα».

Για το ματς με την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου στα προημιτελικά του Champions League:

«Ήταν ένα τεράστιο παιχνίδι από άποψη σημαντικότητας. Ήμασταν μία ανάσα από τα ημιτελικά του Champions League. Και μιλάμε για το τότε Champions League που δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα. Γιατί τα προηγούμενα χρόνια έπαιζαν μόνο οι πρωταθλητές, ενώ τη χρονιά εκείνη έπαιζαν οι τέσσερις καλύτεροι κάθε χώρας. Οπότε ο βαθμός δυσκολίας ήταν τεράστιος. Και το να είσαι στους “8” εκείνης της χρονιάς ήταν σαν να το είχες πάρει ή να ήσουν στον τελικό προηγούμενων χρόνων. Και γι’ αυτό πάλεψα τόσο. Ήθελα απλά να βγει το ημίχρονο, να πάω στα αποδυτήρια και να το δέσω ενδεχομένως. Ίσως έκανα και μία ένεση για να συνεχίσω.

Αλλά έγινε μια φάση με τον Λουίς Ενρίκε που έπρεπε να λυγίσω το γόνατο και εκεί δεν με κράτησε. Τότε κατάλαβα ότι δεν μπορώ να περιμένω άλλο και ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό. Ήμουν σημαντικός παίκτης για την ομάδα, θα μπορούσα να κρατήσω την μπάλα, να διαχειριστώ το παιχνίδι. Είχαμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να δεχτούμε δύο γκολ και να μην πετύχουμε κανένα για να αποκλειστούμε, και όπως κάθε άλλος παίκτης εκείνης της ομάδας, το γεγονός ότι έλειπα δυσκόλευε το έργο μας. Θεωρώ πως, ναι, θα ήταν άλλη η έκβαση αν έπαιζα, αλλά η ιστορία έχει γράψει και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό».

Για το σουτ του Βλάοβιτς, την ευκαιρία του Κωνσταντίνου και το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Ολισαντέμπε:

«Κάθε φάση είχε πολύ καρδιοχτύπι. Όλος ο αγώνας ήταν πάρα πολύ έντονος, είχε πολλές στιγμές που μας ξεσήκωσαν, αλλά νομίζω πως πάντα στο μυαλό μας είναι η τελευταία φάση. Το τελευταίο σουτ είναι που μένει. Οπότε νομίζω πως η φάση που μας έχει αφήσει τη μεγαλύτερη πικρία είναι το σουτ του Βλάοβιτς. Ήταν ένα φοβερό σουτ, με πολύ καλές προϋποθέσεις».

Για το εάν η ιστορία… χρωστάει στον Παναθηναϊκό μια τεράστια διάκριση:

«Και εγχώρια και ευρωπαϊκά θεωρώ πως ναι. Στην Ελλάδα τα έχουμε δει όλοι πλέον. Δεν γίνεται αυτή η ομάδα να μην είχε πάρει ούτε έναν τίτλο. Απλά δεν γίνεται. Και στην Ευρώπη είχαμε αποδείξει« την αξία μας. Ήμασταν τρεις συνεχόμενες επιτυχημένες χρονιές, όχι μία. Που παλαιότερα ο Παναθηναϊκός έκανε μία επιτυχία και ξαναέκανε μετά από δέκα χρόνια πάλι. Αυτό που καταφέραμε δεν ήταν τυχαίο, ούτε εύκολο. Και χρονιές που η Ευρώπη δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Είχαμε διπλούς ομίλους, συνεχόμενα ταξίδια.

»Θυμάμαι, το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα ήταν το 16ο της χρονιάς. Και όταν παίζεις ευρωπαϊκό παιχνίδι είναι σαν να παίζεις δύο αγώνες πρωταθλήματος. Οπότε το να έχεις τέτοια διάρκεια στην Ευρώπη εκείνων των χρόνων δεν ήταν παίξε γέλασε. Μία φορά στα προημιτελικά του Champions League, μετά στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA, μετά ξανά στους “16” του Champions League, δείχνει πόσο μεγάλη ομάδα είχαμε και ότι αξίζαμε και ευρωπαϊκό τίτλο. Ειδικά τότε με την Πόρτο θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε τον τίτλο».

Για τον αποκλεισμό από την Πόρτο:

«Μιλάμε για μία από τις καλύτερες ομάδες που έχουμε αντιμετωπίσει όσο έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Εκείνη η Πόρτο έκανε μοναδικά πράγματα. Και στη Λάτσιο έβαλε τέσσερα στα ημιτελικά και στον τελικό κέρδισε εύκολα τη Σέλτικ. Νομίζω ο Μουρίνιο είπε την αλήθεια. Η μοναδική ομάδα που την απείλησε σε βαθμό να φτάσει κοντά στο να την αποκλείσει ήταν ο Παναθηναϊκός. Πέρασε στην παράταση με ένα τυχερό γκολ και το καταλαβαίνει αυτό ο Μουρίνιο. Το πήγαμε μέχρι τέλους κι εμείς σαν ομάδα. Το παλέψαμε στο έπακρο.

Υπήρχε πικρία με εκείνον τον αποκλεισμό, όπως και με κάθε ήττα που έρχεται στις λεπτομέρειες. Όταν μια ελληνική ομάδα φτάνει τόσο κοντά στην πηγή και δεν πίνει νερό λόγω λεπτομερειών, υπάρχει απογοήτευση. Γιατί κάναμε τεράστια προσπάθεια σε όλους τους αγώνες. Αλλά χάσαμε από την καλύτερη ομάδα του τουρνουά τότε. Αν δεν την είχαμε βρει σε εκείνη τη διασταύρωση, θα είχαμε βρεθεί στον τελικό, είναι σίγουρο. Τόσο καλή ομάδα είχαν και είχαμε τότε. Αλλά όταν ένας προπονητής σαν τον Μουρίνιο σου δίνει την αναγνώριση, αισθάνεσαι μία ηθική δικαίωση, μία υπερηφάνεια και μία χαρά».

Για την ατάκα του Κυράστα πως… ξυρίζεται μόνο στα ευρωπαϊκά παιχνίδια:

«Τότε ήταν από τις εποχές που ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλες εμφανίσεις στην Ευρώπη και ο Γιάννης το είχε πει επειδή ενδεχομένως σε κάποια παιχνίδια του πρωταθλήματος δεν δείχναμε τον ίδιο ζήλο και πάθος όπως με τα ευρωπαϊκά. Κάτι που εκ των πραγμάτων είναι λογικό. Δεν γίνεται να βάζεις τον ίδιο ζήλο όταν παίζεις στο Champions League και όταν παίζεις με κάποια επαρχιακή ομάδα στην Ελλάδα. Πάντα δίνεις το 100%, αλλά στα ευρωπαϊκά ίσως δώσεις το 101%. Ο Γιάννης το είχε πει μεταξύ σοβαρού κι αστείου, για να μας δείξει πως αυτό το 1% παραπάνω πρέπει να το δίνουμε παντού.

Εγώ λάτρευα τα ευρωπαϊκά παιχνίδια, ήταν και περίοδοι που στην Ελλάδα βλέπαμε ότι δεν μας άφηναν, δεν μας επέτρεπαν οι συνθήκες να διεκδικήσουμε και παλεύαμε πιο πολύ στην Ευρώπη. Θυμάμαι πριν από το ματς με την Πόρτο, είχε έρθει ο Φιλιππίδης και μας είχε πει πως το παιχνίδι είναι έξτρα, μπόνους, και πως εμείς θέλουμε το Πρωτάθλημα. Σηκώθηκα και του είπα “αφού δεν θα μας αφήσουν να πάρουμε το Πρωτάθλημα, ας παλέψουμε μήπως πάρουμε το Κύπελλο UEFA”. Στο τέλος, δυστυχώς, δικαιώθηκα».

Για τα 5 ωραιότερα γκολ του (κόντρα σε Πορτογαλία, Ρωσία, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ΠΑΟΚ, Βέρντερ Βρέμης):

«Θες να στα ξεχωρίσω τώρα ε; Θα τα ιεραρχήσω βάσει σημαντικότητας. Πρώτο θα βάλω αυτό με τη Ρωσία, γιατί είναι ένα γκολ που δίνει πρόκριση. Ήμασταν τελευταίοι στον όμιλο και ξαφνικά μπαίνει αυτό το γκολ, μας δίνει τρεις βαθμούς και περνάμε στους 8. Και μάλιστα κόντρα σε μία ομάδα που ήταν στα τρία φαβορί για κατάκτηση.

Δεύτερο εννοείται με την Πορτογαλία, γιατί εκεί ξεκινάνε όλα. Θα μπορούσα να το βάλω και πρώτο, απλά χρονικά ήταν πιο νωρίς στη φάση των ομίλων και στη διάρκεια του αγώνα και πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν στην πορεία. Στον ίδιο τον αγώνα δεν ξέραμε τότε αν θα μας ωφελήσει ακόμα κάπου. Ήταν στο 7ο΄, θα μπορούσαν να έρθουν όλα τούμπα. Δεν ξέραμε τι θα γίνει. Ενώ με τη Ρωσία ήταν γκολ πρόκρισης.

Τρίτο, βάζω το πρώτο ευρωπαϊκό μου γκολ κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ονειρική στιγμή! Πρώτο ευρωπαϊκό γκολ μέσα στο Ολντ Τράφορντ, κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκείνης της εποχής στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ήταν κάτι μαγικό.

Μετά βάζω το πιο όμορφο γκολ μου κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης. Ακόμα και τώρα το θεωρώ φοβερά υψηλής δυσκολίας και ομορφιάς. Το ίδιο και με τον ΠΑΟΚ, που βέβαια τώρα που το σκέφτομαι είχε κι εκείνο τρομερά μεγάλη σημασία. Ξεκινήσαμε τα Play-Offs στη δεύτερη θέση και το γκολ μπαίνει στο 88ο λεπτό και περνάμε πρώτοι. Και σαν γκολ δηλαδή ήταν πανέμορφο, αλλά και σαν σημασία καθοριστικό.

Θα προσθέσω και την κεφαλιά ψαράκι κόντρα στην Άρσεναλ, το οποίο επίσης αγαπώ πολύ και το θεωρώ πολύ όμορφο».