Ένα πείραμα καταδικασμένο να αποτύχει

Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι του 2020 αναγκάστηκε να καταστεί σε ένα «μνημόνιο», αφού ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από τα παναθηναϊκά κοινά. Την ιστορία την ξέρουμε και δεν χρειάζεται να την επαναλάβουμε.

Η νέα μέρα του Παναθηναϊκού και έβγαινε με έσοδα-έξοδα και με τον Μάνο Παπαδόπουλο στο διοικητικό τιμόνι, αποφασίστηκε πως ο Γιώργος Βόβορας είναι ο ικανότερος να αναλάβει να «χτίσει» τον Εξάστερο.

Μετά την φυγή του Μάνου Παπαδόπουλου για την Ζενίτ, η νέα διοίκηση Τριαντόπουλου – Διαμαντίδη – Αλβέρτη πίστεψαν στον Βόβορα και τον κράτησαν επί της ουσίας στον πάγκο, παρόλο που δεν ήταν δική τους επιλογή.

Η νέα κατάσταση δεν ήταν ένα project όπως όλα τα υπόλοιπα. Περισσότερο ήταν μια αναγκαστική νέα πραγματικότητα που από το πινακάκι του Βόβορα έπρεπε να βγουν λαγοί και πετραχήλια. Ο στόχος ήταν ένας. Με το budget στα τάρταρα για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού,  έπρεπε να αποκτηθούν value for money παίκτες και να ανέβουν τουλάχιστον ένα σκαλί οι Έλληνες.

Ο Βόβορας είχε δείξει πολύ ενθαρρυντικά στοιχεία, όταν η ομάδα τον χρειάστηκε σαν head coach. Παράλληλα, ήξερε καλά τον οργανισμό του Παναθηναϊκού, όταν επτά χρόνια περίπου στο επιτελείο. Η πρώτη του σεζόν ως rookie ήταν λογικό να έχει λάθη, πολλά λάθη. Από τη στελέχωση του ρόστερ, την επιμονή με συγκεκριμένους μεταγραφικούς στόχους μέχρι και κάποια περίεργα σχήματα στο παρκέ.

Ήταν γεγονός πως ήθελε να βάλει τη δική του υπογραφή πιο γρήγορα απ’ ότι θα ‘πρεπε. Κατέφυγε σε λύσεις ανάγκης που δεν του βγήκαν και σε «μπαλώματα» που δεν άλλαξαν την γενικότερη ΟΜΑΔΙΚΗ εικόνα.

Σε ατομικό επίπεδο, ο Βόβορας κατάφερε να απογειώσει τον Παπαγιάννη, με τον Έλληνα 7-footer να κάνει πράγματα που δεν έκανε ποτέ στην καριέρα του. Ανέβηκε περισσότερα από 5 σκαλιά και δείχνει πως είναι μακριά από το «ταβάνι» του.

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς δεν θυμίζει απλά τον παίκτη της Μάλαγα, αλλά έναν παίκτη που του χρόνου θα βρίσκεται σε μια ομάδα με 1.5 εκατομμύριο ετησίως.

Επίσης, η σταδιακή επαναφορά του Άαρον Ουάιτ στο κορυφαίο επίπεδο. Ο Αμερικανός αν και ξεκίνησε στραβά, δείχνει να ξυπνάει και να βρίσκει τον χαμένο του εαυτό από το Zalgirio Arena.

Φυσικά, έγιναν και λάθη. Ο Βόβορας έδωσε ιδιαίτερη αξία και σπατάλησε πολύ χρόνο στους Μπράουν και Λαπροβίτολα, χάνοντας ενδεχομένως άλλες ευκαιρίες παικτών που στη συνέχεια έκλεισαν σε άλλες ομάδες. Έτσι, ο Σαντ – Ρος στο «1» αποτελείωσε κάθε επιθετικό πλάνο χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Αμυντικά, μπορεί να μαρκάρει παίκτη από το «1» μέχρι το «5», είναι ένα πολυεργαλείο αλλά δεν είναι playmaker.  

Ο Παναθηναϊκός επέλεξε την λύση της συνεργασίας με τον Βόβορα. Προσωπικά δεν συμφωνώ απόλυτα με αυτή την επιλογή, αλλά δεν μου πέφτει και λόγος. Δουλειά μας είναι να σχολιάζουμε και γράφουμε την άποψη μας χωρίς να προσβάλουμε, με επιχειρήματα.

Η πραγματικότητα είναι πως στην πρώτη μεγάλη αγωνιστική κρίση, ο Βόβορας απομακρύνθηκε. Δεν είχε την στήριξη που περιμέναμε όλοι. Ναι, έκανε λάθη και πολλά ήταν σοβαρά. Ωστόσο στην αρχή της σεζόν πάρθηκε μια απόφαση.

Ίσως η ομάδα χρειαζόταν ένα «ηλεκτροσόκ». Υπάρχουν πολλοί τρόποι να «ταρακουνήσει» τους παίκτες μια διοίκηση, εκτός αν ο ίδιος ο προπονητής πίστεψε πως δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει αυτή τη κατάσταση. Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρουμε.

Η νέα πραγματικότητα είναι δύσκολο να «χωνευτεί». Δυστυχώς ο «εμφύλιος» βρήκε μοναδικό χαμένο τον ίδιο τον Παναθηναϊκό. Βλέπετε είναι η πάθηση των παναθηναϊκών να τρώγονται μεταξύ τους. Όταν τελειώσει αυτό και μπει μια οριστική τελεία, με οποιονδήποτε τρόπο, ο σύλλογος θα μεγαλουργήσει ξανά.

Και φυσικά, όταν μιλάμε για «εμφύλιο» δεν εννοούμε την σχέση διοίκησης – Βόβορα, η οποία -μεταξύ άλλων- ήταν, είναι και θα είναι άριστη.

Μέχρι τότε… «γιατί παίζει ο Σαντ – Ρος στο ‘’1’’».