Δύο χρόνια χωρίς τον άνθρωπο μας

Ήταν 19 Μαρτίου 2019 όταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έφευγε από τα εγκόσμια για τη γη των αγγέλων… Εννέα μήνες και εννέα μέρες, τόσο άντεξε ο Θανάσης χωρίς τον Παύλο και είπε να πάει να τον συναντήσει. Αχώριστοι στη ζωή, αχώριστοι και στον θάνατο οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι αγαπήθηκαν όσο ελάχιστοι, λατρεύτηκαν σαν Θεοί, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι και οι ίδιοι αγάπησαν τον κόσμο σαν μικρά παιδιά.

Στην ταινία «Ο τελευταίος Σαμουράι»  λίγο πριν το τέλoς, όταν ο Ιάπωνας Αυτοκράτορας ρωτάει τον λοχαγό Algren πως πέθανε ο Katsumoto, o Algren του απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια «Θα σου πω πως έζησε». Αυτό λοιπόν νομίζω ότι είναι και η δική μου υποχρέωση σήμερα, να μην σας μιλήσω για τον παράγοντα Θανάση Γιαννακόπουλο, αλλά για τον άνθρωπο Θανάση Γιαννακόπουλο, τον δικό μας άνθρωπο.

Ο «δικός μας άνθρωπος» που πήγαινε στον «Τάφο» και τους χαιρέταγε όλους, μα όλους (!) λες και ήταν η οικογένεια του. Ο «δικός μας άνθρωπος» που μπορεί να μην σε ήξερε καν προσωπικά, αλλά θα σε βοηθούσε οικονομικά γιατί έμαθε από κάποιον κοινό γνωστό ότι έχεις ανάγκη! Ο «δικός μας άνθρωπος» που ήταν πάντα γλυκομίλητος και χαμογελαστός όταν του έλεγες «Γεια σου πρόεδρε» , λες και του έκανες το μεγαλύτερο δώρο. Ο «δικός μας άνθρωπος» που πήγαινε στη 13 και έλεγε «φίλοι μου αγαπημένοι είμαι ένας από εσάς, ο Θανάσης σας» και το εννοούσε με όλη του την ψυχή.

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους κορυφαίους Παναθηναϊκούς παράγοντες, γιατί ήταν πιο πλούσιος ή πιο έξυπνος από άλλους. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έμεινε στην ιστορία γιατί ήταν αυθεντικός. «Ζεις αληθινά, όταν αγαπάς με όλη σου την ψυχή» λέει ένα λαϊκό ρητό και ο Θανάσης το έκανε πράξη, αγάπησε με όλη του την ψυχή τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του χωρίς ιδιοτέλεια και ανταλλάγματα.

Μακάρι η ζωή του και κυρίως η «μεγάλη του καρδιά» να αποτελέσουν παράδειγμα και για άλλους ισχυρούς επιχειρηματίες που ασχολούνται με τον αθλητισμό… Ίσως τότε ο ελληνικός αθλητισμός να γινόταν λιγάκι καλύτερος.