Η αλλαγή νοοτροπίας και η εμφάνιση μιας κακής συνήθειας!

Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο βαριά φανέλα στην Ελλάδα. Ένας σύλλογος με αμέτρητες επιτυχίες εντός κι εκτός συνόρων, με χιλιάδες επιτεύγματα που άλλες ομάδες δε θα ζήσουν ποτέ στην ιστορία τους. Ο «Σύλλογος Μεγάλος», όπως λέει και ο ύμνος, μας θυμίζει ότι είναι μεγάλος μόνο από τον ύμνο και το έμβλημα.

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός οφείλει κάθε χρόνο να κυνηγάει την κορυφή. Είναι τέτοιο το μέγεθός του όπου η μοίρα του είναι καταδικασμένη. Δε νοείται ένας σύλλογος σαν εκείνον να συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από την πρώτη θέση. Κι όντως στο παρελθόν η νοοτροπία του συλλόγου ήταν ακριβώς αυτή. Απαιτήσεις και υψηλοί στόχοι που είχαν ως μοναδικό στόχο την κατάκτηση τροπαίων.

Με το πέρας των ετών όμως στον πλανήτη του τριφυλλιού άλλαξαν πολλά πράγματα. Ο Παναθηναϊκός πέρασε από πολλά και διάφορα στάδια που γνωρίζουμε όλοι και για την οικονομία του άρθρου δε θα αναλύσουμε τώρα. Άλλαξε διοικήσεις και προσπάθησε να βρει μια ισορροπία στα πράγματα. Η αλήθεια είναι πως αντί να ισορροπήσει και να μπορέσει να κάνει μια νέα αρχή, ο σύλλογος συνεχώς έκανε και μια βουτιά στο κενό.

Ο Παναθηναϊκός σταματούσε χρόνο με το χρόνο να έχει επιτυχίες. Πάνε οι πορείες στην Ευρώπη, πάνε τα τρόπαια στην Ελλάδα, πάνε ακόμη και οι καλές εμφανίσεις. Όλα σιγά-σιγά εξαφανιζόντουσαν, έφευγαν και δε γύριζαν πίσω. Η νοοτροπία του Παναθηναϊκού άλλαξε επικίνδυνα σε σημείο που όλοι συμβιβάστηκαν με τις άσχημες πορείες και τους ουσιαστικά μηδαμινούς στόχους που υπήρχαν.

Οι φίλαθλοι της ομάδας συνήθισαν σ’ αυτή την εικόνα, έπαθαν ανοσία και ορισμένοι απομακρύνθηκαν κι από τα δρώμενα του συλλόγου. Μια απομάκρυνση που δεν έχει να κάνει με την αγάπη ή όχι προς το τριφύλλι αλλά με το γεγονός ότι η θλίψη είναι μεγάλη. Ξέρετε, για ορισμένους είναι πολύ δύσκολο να βλέπουν το αγαπημένο τους τριφύλλι που κάποτε βρισκόταν σε πλήρη άνθιση, πλέον να μην μπορεί να βρει ένα περιβάλλον, για να καρποφορήσει.

Ενδεικτικά οι πράσινοι έχουν να βγουν σε ομίλους του Champions League από τη σεζόν 2010-11, όταν αποκλείστηκαν όντας 4οι στον όμιλο με 0-2-4 (νίκες, ισοπαλίες, ήττες). Παράλληλα τελευταία φορά που συμμετείχαν σε ομίλους του Europa League ήταν στη σεζόν 2016-17. Και σ’ αυτή την περίπτωση ο Παναθηναϊκός τερμάτισε στην τελευταία θέση με 0-1-5.

Είναι απίστευτο πως η ομάδα που έδινε βαθμούς στην Ελλάδα μέσω των πορειών της στην Ευρώπη απέχει μια δεκαετία από τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση και μια τετραετία από το Europa League. Τέλος, το τελευταίο πρωτάθλημα (20ο) ήρθε τη σεζόν 2009-10, όπως και το νταμπλ, ενώ το τελευταίο Κύπελλο Ελλάδος κατακτήθηκε τη σεζόν 2013-14. Ουσιαστικά οι πράσινοι μετρούν 11 χρόνια ξηρασίας όσον αφορά τα του πρωταθλήματος, ενώ ο τελευταίος τους τίτλος ήρθε πριν 7 έτη.

Οι αριθμοί από μόνοι τους είναι αδίστακτοι και μαρτυρούν σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση στην οποία έχει φτάσει ο Παναθηναϊκός. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι κανείς δεν αντιδράει, ενώ και φέτος η χρονιά προμηνύεται πολύ δύσκολη. Μια σεζόν που μπορεί να μην έχει αρχίσει ακόμη αλλά που τα πρώτα δείγματα είναι ανησυχητικά.

Φέτος το καλοκαίρι, οι πράσινοι έδωσαν συνολικά επτά φιλικά παιχνίδια. Τα συγκεκριμένα παιχνίδια φυσικά είναι και για τους προπονητές και δε μετρούν τόσο στην εξέλιξη της χρονιάς, όμως στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν κάποια θέματα που είναι ολοφάνερο ότι πρέπει να λυθούν. Ο Παναθηναϊκός φωνάζει ενίσχυση σε μερικές θέσεις, ενώ από το δείγμα που πήραμε, καταλάβαμε ότι ούτε φέτος το ρόστερ δεν είναι όσο ποιοτικό χρειάζεται, προκειμένου ο σύλλογος να βγει στην Ευρώπη.

Για την ιστορία ο Παναθηναϊκός στα φετινά φιλικά μέτρησε 0/7, έχοντας συνολικά τέσσερις ισοπαλίες και τρεις ήττες. Ωστόσο όπως ανέφερα παραπάνω το βασικό πρόβλημα ήταν η εικόνα που παρουσίαζε το σύνολο του Γιοβάνοβιτς στον αγωνιστικό χώρο. Είναι δεδομένο πως ο Παναθηναϊκός πάσχει σε πολλά επίπεδα και στην παρούσα φάση δε φαίνεται φως στον ορίζοντα.