Παναγιωταράς: «Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ – Η διαχείριση Διαμαντίδη» (Μέρος 1ο)

Ο Άκης Παναγιωταράς διετέλεσε φυσιοθεραπευτής της ΚΑΕ Παναθηναϊκός από το 1986 έως το 2015. Από τα χέρια του πέρασαν τόσο όλοι οι μεγάλοι αστέρες της πράσινης αυτοκρατορίας όσο και τα μεγάλα τρόπαια που κατακτήθηκαν. Ο «χρυσός» φυσιοθεραπευτής μας ανοίγει το βιβλίο των αναμνήσεων του και μας ταξιδεύει σε ένα καταπράσινο παρελθόν γεμάτο επιτυχίες και μαγικές στιγμές.

◾ Πότε ξεκίνησε η θητεία σας στον Παναθηναϊκό;

«Ξεκίνησα τον Οκτώβρη του 1986. Ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στον Παναθηναϊκό ήταν ο Μέμος Ιωάννου. Τον συνάντησα στην πόρτα του Τάφου του Ινδού και με συνόδευσε μέχρι το παρκέ. Τότε μου είχε κάνει πρόταση ο προπονητής της ομάδας, ο Μιχάλης Κυρίτσης»

◾ Έχετε ζήσει όλες τις ένδοξες Ευρωπαϊκές στιγμές της ομάδας. Ποιο Ευρωπαϊκό έχετε ξεχωρίσει και γιατί;

«Έχω ξεχωρίσει το ευρωπαϊκό του 2009 στο Βερολίνο. Σε εκείνο το Φάιναλ Φορ είχαμε την καλύτερη ομάδα και φυσικά το να κερδίζεις στον ημιτελικό τον αιώνιο αντίπαλο δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στον τίτλο»

◾ Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας Έλληνας παίχτης;

«Παρόλο που έχω ζήσει με πολλούς κορυφαίους Έλληνες κατά τη θητεία μου στην ομάδα, η ερώτηση δεν είναι δύσκολη. Με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη γίναμε κουμπάροι καθώς τον πάντρεψα, κάναμε πολύ παρέα και είχαμε πολλά κοινά χόμπυ. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός γιατί ο Φράγκι για μένα είναι πάνω από όλους.»

◾ Ποιος ήταν ο αγαπημένος σας ξένος παίκτης;

«Ο καλύτερος ξένος που πέρασε από την ομάδα ήταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Προσωπικά όμως την πιο δυνατή και κοντινή σχέση την είχα με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς. Διατηρούμε μέχρι και σήμερα φιλικές και οικογενειακές σχέσεις.»

◾ Η στιγμή που δε θα ξεχάσετε ποτέ κατά τη θητεία σας;

«Για να είμαι ειλικρινής έχω ξεχωρίσει τρεις. Η πρώτη είναι φυσικά η πρώτη μου μέρα στον Παναθηναϊκό, όταν πέρασα την πόρτα της Θύρας 7 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να μπω στον Τάφο του Ινδού. Φυσικά, μέσα σε αυτές τις κορυφαίες στιγμές έχω τη νίκη στο ΣΕΦ το 1999. Ήταν το βράδυ που άλλαξε η ροή των πραγμάτων και ξεκίνησε η κυριαρχία του Παναθηναϊκού. Τρίτη είναι η τελευταία μου μέρα στην ομάδα το 2015.»

◾ Η δυσκολότερη στιγμή στην «πράσινη» καριέρα σας;

«Σίγουρα η μέρα που σταμάτησα από την ομάδα. Από κει και πέρα, σε αγωνιστικό επίπεδο ήταν ο αποκλεισμός από το (Στεφανέλ) Μιλάνο το 1997 (Κύπελο Κυπελλούχων). Ήταν η πρώτη χρονιά του Λευτέρη Σούμποτιτς στην ομάδα και είχαμε κερδίσει στην Αθήνα με 77-58. Αυτή η εύκολη νίκη μας έκανε να πάμε χαλαροί στην Ιταλία, χάσαμε με 25 πόντους διαφορά (86-61) και αποκλειστήκαμε. Τότε έπαιζε και ο Γιώργος Σιγάλας στην ομάδα της Μιλάνο. Το βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ απλά έκλεισα τα μάτια με τη σκέψη ότι δεν είχαμε παίξει ακόμα και όλο αυτό ήταν ένας εφιάλτης. Μας στοίχισε πολύ αυτός ο αποκλεισμός.»

◾ Ζήσατε πολλά ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Ποιο σας έχει μείνει αξέχαστο και σε ποιο νιώσατε τον μεγαλύτερο κίνδυνο;

«Όπως προανέφερα, ο 5ος Τελικός το 1999 είναι για μένα μία ιδιαίτερης σημασίας νίκη. Από κει και πέρα έχουμε ζήσει πολλά στο εν λόγω γήπεδο, έχω φάει μέχρι και αναπτήρα στο κεφάλι αλλά ποτέ δε φοβήθηκα για τη ζωή μου. Ποτέ δεν έδινα ιδιαίτερη έμφαση για το αν θα με χτυπήσει κάτι, θεωρούσα αδυναμία τον φόβο και προτιμούσα να τη φάω και να κάτσω εκεί δυνατός. Πάντα όταν μπαίναμε στο γήπεδο θέλαμε να τους δείξουμε ότι δε μασάμε και ότι δε μας τρομάζει τίποτα.»

◾ Ήσασταν ο φυσιοθεραπευτής που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον τραυματισμό τόσο του Νίκου Γκάλη, όσο και του Δημήτρη Διαμαντίδη. Πώς διαχειριστήκατε αυτό το ειδικό βάρος και ποιος από τους δύο τραυματισμούς ήταν ο δυσκολότερος;

«Πιο δύσκολος στη διαχείρισή του τραυματισμού ήταν ο Μήτσος. Αυτό γιατί ο Διαμαντίδης επηρεαζόταν αρκετά και ψυχολογικά όταν τραυματιζόταν. Τον ενοχλούσε και τον χάλαγε γενικά. Ο Δημήτρης ήταν πιο δύσκολος ως τραυματίας γιατί έπρεπε να τον υποστηρίξουμε και ψυχολογικά, ένιωθε ότι όλα του πάνε στραβά. Πέρα όμως από την αγωνιστική αξία του κάθε παίχτη, η αντιμετώπιση που είχαμε ήταν η ίδια και παλεύαμε πάντα για το καλύτερο. Έβαζα καθημερινά στοιχήματα με τον ίδιο μου τον εαυτό για το πως θα μπορέσω να κάνω καλά τον αθλητή όσο το δυνατόν νωρίτερα. Πέρα από τη θεραπεία, όλη μέρα έστυβα το μυαλό μου για να βρίσκω λύσεις.»

◾ Είχατε ποτέ πίεση όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα ενός τραυματισμού;

«Στα 13 χρόνια που συνεργάστηκα με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό ποτέ δε με πίεσε στο να επισπεύσω τη θεραπεία του παίκτη. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του και δε με πίεσε ποτέ ακόμα και αν μπροστά μας ήταν το πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς. Ήξερε ότι δε χρειαζόταν να πει κάτι, θα έκανα ό,τι μπορούσα. Πέραν του Ζέλικο, γενικά δεν είχαμε θέματα πίεσης από τους προπονητές γιατί στο 95% των περιπτώσεων ήμασταν νωρίτερα ή μέσα στο χρονοδιάγραμμα.»

◾ Μία στιγμή που δε θα ξεχάσετε ποτέ με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς;

«Στα playoffs του 2012 παίζαμε με τη Μακάμπι στο ΟΑΚΑ και ο Διαμαντίδης ήταν τραυματίας. Οριακά ο Μήτσος κατάφερε να επανέλθει, δεν ήταν όμως στην καλύτερη κατάσταση, έπαιξε αλλά χάσαμε το παιχνίδι. Μετά το τέλος του αγώνα καθόμασταν δίπλα δίπλα με τον Ζοτς και του ζήτησα συγγνώμη, καθώς ίσως αν έφερνα τον παίχτη 3 μέρες νωρίτερα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ο Ζέλικο μου έριξε μία ματιά και μου είπε “δεν πειράζει φιλαράκι, όλα οκ”. Η αναγνώριση από τον Ζοτς ήταν πιο σημαντική από κάθε πριμ. Μας λείπει πολύ από τον Παναθηναϊκό.»

◾ Ποιος έχει τα καλύτερα πουκάμισα; Εσείς ή ο Ζοτς;

«Εμένα είναι πιο τρέντι τα πουκάμισα αλλά σίγουρα του Ζοτς είναι πιο ακριβά» (γέλια)

◾ Υπήρχε κάποιος προπονητής με τον οποίο δεν είχατε καλή συνεργασία;

«Σε ό,τι αφορά την επικοινωνία μεταξύ προπονητών και συνεργατών, δηλαδή αν οι προπονητές άκουγαν τις συμβουλές μας έχω να πω δύο. Ο Μάλκοβιτς και ο Ιβάνοβιτς δεν ακούγανε τις ιατρικές συμβουλές μου για τους παίκτες. Οι δύο προπονητές ήταν πολύ αυστηροί με τους παίκτες σε βαθμό που δεν μπορούσαν να κουνηθούν. Ήταν προπονητές παλιάς κοπής. Αυτό δεν αναιρεί την προπονητική τους αξία, ο Μάλκοβιτς κέρδισε το πρώτο μας ευρωπαϊκό αλλά ακόμα και αν του λέγαμε ότι ένας παίκτης μπορεί να πάθει κάποια θλάση αυτός τον έβαζε να παίξει κανονικά. Όσο για τον Ιβάνοβιτς, ήρθε στην ομάδα το 2014, εγώ είχα συμπληρώσει 28 χρόνια στον Παναθηναϊκό. Στα 28 αυτά χρόνια, είναι ζήτημα να είχαμε 4-5 θλάσεις ανά σεζόν, τη χρονιά του Ιβάνοβιτς είχαμε 30 θλάσεις σε μία σεζόν! Δεν μπορείς να βάζεις όλους παίκτες στο ίδιο καλούπι, ο 16χρονος θα καεί, ο 25χρονος δε θα πάθει τίποτα γιατί είναι στα ντουζένια του και ο 35χρονος θα κλατάρει όπως έγινε και με τον Μήτσο.»