Το γεμάτο ταλέντο και νιάτα μπάσκετ γυναικών – Ο Ερασιτέχνης έκανε κινήσεις «ματ»

Δεν είναι μόνο το πρωτάθλημα μέσα στο Ρέντη, μέσα στην έδρα του «αιώνιου» αντιπάλου, αλλά κύρια αξία έχει ότι ένας σύλλογος σαν τον Παναθηναϊκό, ο παντοκράτορας του ελληνικού αθλητισμού, επέστρεψε. Οι παράγοντες για αυτή την επιτυχία είναι πολλοί. Θα ήταν άδικο να μην δώσουμε τα απαραίτητα credits στον κ. Δημήτρη Γιαννακόπουλο, καθώς ήταν ο άνθρωπος που ελαχιστοποίησε τα χρέη και μέσω των συνεργατών του, οργάνωσε από την αρχή τη λειτουργία του Ερασιτέχνη.

Από τον κ. Γιαννακόπουλο μέχρι τους κ.κ. Βρανόπουλο και Μαλακατέ και πόσοι άλλοι που μάχονται καθημερινά για να κρατήσουν τη σημαία ψηλά. Όμως, η επιστροφή του μπάσκετ γυναικών στο θρόνο δεν ήταν καθόλου εύκολη. Αντιθέτως, το τμήμα πέρασε από πολλές δυσκολίες και αμφισβητήσεις, αλλά μέσα από αυτές βγήκε ακόμη πιο δυνατό. Η αρχιτεκτόνισσά του τμήματος, η coach Ελένη Καπογιάννη έδειξε γιατί είναι η καλύτερη Ελληνίδα προπονήτρια. Η μαεστρία που επέδειξε απέναντι στον Ολυμπιακό, ο τρόπος που διαχειρίστηκε όλα τα προβλήματα, πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάριο προπονητικής.

Πέρυσι, κατάφερε και επέστρεψε στην κορυφή της Ελλάδας, αλλά όπως είχε πει και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης: «Μια ομάδα δεν τελειώνει σε ένα κερδισμένο ή χαμένο πρωτάθλημα. Κοιτάει την επόμενη μέρα». Αυτό έκανε η coach και οι συνεργάτες της. Το καλό σε αυτό το τμήμα που έχουμε και την τύχη να γνωρίζουμε, είναι πως όλοι είναι οικογένεια. Από την Ελένη Καπογιάννη, τον Ανδρέα Ζιάκα και τον Αντώνη Τορβά, μέχρι τους Μάκη Κουτσονικόλα, Λεωνίδα Χριστακίδη (Γυμναστής που έχει κάνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ), μέχρι και τον Δημήτρη Χριστοδουλάκη (φυσιοθεραπευτής).

Στην επόμενη μέρα, λοιπόν, έπρεπε να παρθούν κάποιες σημαντικές αποφάσεις και να γίνουν συγκεκριμένες κινήσεις. Αν το μπάσκετ αντρών υποφέρει σε Έλληνες παίκτες μία, τότε το μπάσκετ γυναικών υποφέρει εκατό. Κάθε ελληνική ομάδα για να έχει συνέχεια, χρειάζεται ο βασικός της κορμός να είναι ελληνικός. Έτσι, η Ελένη Καπογιάννη και οι συνεργάτες της, απέκτησαν ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην ελληνική αγορά. Παίκτριες σε μικρή ηλικία που έχουν περιθώρια βελτίωσης.

Έτσι, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός υπέγραψε την Αγγελική Βιντσιλαίου. Ένα playmaker 23 ετών που έχει τρομακτική βελτίωση τα τελευταία τρία χρόνια. Είναι ικανή να αποτελέσει μέχρι και το βασικό πόιντ γκαρντ του «Τριφυλλιού» για την επόμενη σεζόν. Μια παίκτρια που δουλεύει κάθε μέρα, έχει φτιάξει τόσο πολύ το σώμα της, που συγκαταλέγεται σε μια από τις πιο γυμνασμένες Ελληνίδες αθλήτριες.

Οι κινήσεις φυσικά και δεν σταμάτησαν εκεί, αφού στο «Τριφύλλι» ήρθε η Βαρβάρα Μυλωνάκη, η οποία αγωνίζεται στο «3-4», ενώ στην ΕΦΑΟΖ αγωνιζόταν και στο «5» αρκετές φορές. Πρωταθλήτρια Ελλάδος με τον Κρόνο Αγίου Δημητρίου στα αναπτυξιακά τμήματα. Πέρυσι στον ΕΦΑΟΖ έκανε μια μεστή χρονιά. Αξίζει να αναφερθεί πως στα μεταξύ μας παιχνίδια, ήταν η μόνη που κατάφερε να αντιμετωπίσει την Λεουτσάνκα και την Ριντ. Οπότε καταλαβαίνετε για τι χαρακτήρα μιλάμε.

Εκτός από Μυλωνάκη και Βιντσιλαίου, ο Παναθηναϊκός έκανε δικές του τις Μπουντούρη (19 ετών) και Γρηγοροπούλου (17 χρονών). Η Ελισάβετ Μπουντούρη αγωνίζεται και εκείνη στις θέσεις των φόργουορντ. Διαθέτει εξαιρετικό σουτ, το οποίο είναι και το κύριο ατού της. Όσον αφορά την Γρηγοροπούλου, κατά τη ταπεινή μου άποψη, ο Παναθηναϊκός έκανε την κίνηση «ματ». Απέκτησε μια από τις καλύτερες και πιο εξελίξημες παίκτριες στην Ελλάδα. Μια αθλήτρια 17 ετών, ύψος 1.90 που το παιχνίδι της σίγουρα δεν θυμίζει σέντερ. Έχει τεράστια βελτίωση και δουλεύει καθημερινά για να προσθέσει και άλλα στοιχεία στο παιχνίδι της.

Φυσικά, στο ρόστερ υπάρχει η 15χρονη Αγγελική Ζιάκα, η 16χρονη Στέλλα Παναγιωτοπούλου και η 17χρονη Βάσω Ιωάννου. Τρεις παίκτριες που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Με λίγα λόγια, οι «πράσινες» κατάφεραν να έχουν έναν ελληνικό κορμό με συνολικά 10 Ελληνίδες (Βιντσιλαίου, Ζιάκα, Ιωάννου, Μυλωνάκη, Μπουντούρη, Λύμουρα, Κωτούλα, Παναγιωτοπούλου, Χατζηνικολάου και Σταμάτη).

Το θέμα όμως δεν είναι πως ο Παναθηναϊκός έχει 10-12-14 Ελληνίδες. Το σημαντικό είναι πως έχει μια φουρνιά παικτριών όπως η Βιντσιλαίου, η Ζιάκα, η Γρηγοροπούλου και οι υπόλοιπες που είναι μικρές σε ηλικία και μπορούν να δουλευτούν. Αυτό θα ‘χει ως συνέπεια το «Τριφύλλι» σε 2-3 χρόνια να έχει το δικό του «φυτώριο», γιατί θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις παίκτριες που έρχονται από τις Νεανίδες την μεθεπόμενη χρονιά.

Η coach Καπογιάννη και οι συνεργάτες της κινήθηκαν μαεστρικά στη μεταγραφική αγορά, αποκτώντας ό,τι καλύτερο μπορούσα σε ελληνικό νεανικό στοιχείο. Το μέλλον είναι δικό τους.