Το πιο «πράσινο» Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας

Αυτή η εβδομάδα είναι «Μεγάλη» και κατά συνέπεια ξεχωριστή. Για αυτό το λόγο λοιπόν, δεν θα αναλύσω σήμερα κάποιο αγωνιστικό ή ιστορικό δρώμενο. Υγεία να έχουμε και ο Παναθηναϊκός βρίθει ιστορικών προσωπικοτήτων και στιγμών για το… μέλλον. Σε αυτό το κείμενο θέλω να σας γράψω για το πιο… πράσινο πασχαλινό βίωμα της παιδικής μου ηλικίας! Θα χρειαστεί βέβαια, να ταξιδέψουμε 19 χρόνια πίσω, αλλά αξίζει τον κόπο.

Πάμε λοιπόν πίσω στον Μάϊο του 2002, στο πατρικό μου…Οι γονείς μου ετοιμάζουν βαλίτσες για να πάμε στο χωριό, ενώ εγώ ξεφυλλίζω το τελευταίο τεύχος από το «Παναθηναϊκό Τριφύλλι». «Αρνί… αλλά Μπολονεζ» είναι ο τίτλος του αφιερώματος στο επερχόμενο φάιναλ φορ και η αισιοδοξία είναι συγκρατημένη.

Την επόμενη μέρα, οι ενστάσεις μου για την απουσία τηλεοπτικής μετάδοσης στο χωριό δεν έπεισαν κανένα. Αισθανόμουν ότι πέρναγα τον δικό μου Παναθηναϊκό Γολγοθά και δεν με καταλάβαινε κανείς. Τελικά πήγαμε στο χωριό και όλη την εβδομάδα ήμουν σαν «Μεγάλη Παρασκευή»… Εκτός από την ίδια τη «Μεγάλη Παρασκευή» που παίζαμε και ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα.

Από νωρίς είχα στηθεί μπροστά στο ραδιόφωνο και έψαχνα να βρω συχνότητα για τη μετάδοση. Μόλις τη βρήκα, πήρα το ραδιόφωνο αγκαλιά και πήγα στην αυλή να πάρω θέση. Ο αγώνας ξεκίνησε και μετά από λίγο ήρθε ο πατέρας μου και ο ξάδερφος μου, δεν αφήναμε τους αλλους να βγάλουν ούτε…κιχ για να ακούμε.

Βλέπετε η «αρμάδα του Ζοτς» ήταν ανώτερη της Μακάμπι, αλλά το σύνολο του Μπλατ είχε…  πείσμα. Κάποια στιγμή λίγο πριν το τέλος, η θεία μου είχε τη φαεινή ιδέα να φύγουμε για να πάμε στη λειτουργία… Πιστεύω το βλέμμα που της έριξα, θα το θυμάται ακόμα και εννοείται πως πήγανε οι υπόλοιποι, εκτός από την αρχική πιστή τριάδα. Εμείς περιμέναμε να τελειώσει ο αγώνας, να… σιγουρευτεί η πρόκριση και πήγαμε μετά.

Η επόμενη μέρα πέρασε αργά και βασανιστικά, ώσπου ήρθε η Κυριακή του Πάσχα, η μεγάλη μέρα!  Όλη η Ελλάδα είχε το μυαλό στη σούβλα, εγώ στον βραδυνό τελικό… Για το αρνί που ήταν ντόπιο μίλαγε ο θείος μου, τον Τζινόμπιλι στη σούβλα φανταζόμουν εγώ (συγγνώμη Μανού, δεν ήξερα). Το βράδυ έφτασε, ο αγώνας ξεκίνησε και το ραδιόφωνο πήρε και πάλι φωτιά…

Η Κίντερ στην αρχή, έδειχνε καλύτερη και στο ημίχρονο ήταν μπροστά με 8 πόντους, 48-40. Σκούρα τα πράγματα σκεφτόμουν, πιάσαμε ταβάνι και το Παλαμαλαγκούτι είναι «κόλαση»… Στο τρίτο δεκάλεπτο όμως, ο Παναθηναϊκός άρχισε να ανεβάζει στροφές και η διαφορά να μειώνεται, στο 30΄ήμασταν μπροστά με 3 (61-64). Το άγχος μου είχε χτυπήσει… πράσινο και οι παλμοί ήταν χιλιάδες.

Στο τέλος του αγώνα, το φαβορί ήταν πλέον… ξεκάθαρο. Ο Μποντιρόγκα ήταν ασταμάτητος (όπως πάντα άλλωστε), ο Κουτλουάι ψυχρός εκτελεστής (τον θαύμαζα κρυφά από τότε που μας είχε εκτελέσει με την ΑΕΚ) και ο Παπαδόπουλος μία μίξη Χακίμ και Σακίλ (λαμπάδα στον Ζοτς που δεν είχε αφήσει τον Παυλάρα να του πάρει σέντερ). Όλα ήταν τέλεια και λίγες στιγμές αργότερα ο Αλβέρτης σήκωνε την κούπα μέσα στη Μπολόνια! Έκσταση!

Ξεχυθήκαμε με τον ξάδερφο μου στην πλατεία του χωριού που είχε μαζευτεί κόσμος και σε λίγο είχαμε νέα Ανάσταση! Δυναμιτάκια, γουρούνες και ότι άλλο… εκρηκτικό είχε ξεμείνει από την Ανάσταση, έσκασε εκείνο το βράδυ στο προαύλιο της εκκλησίας. Δεν θυμάμαι μετά ούτε τι ώρα γύρισα σπίτι, ούτε πως κοιμήθηκα με τέτοια υπερένταση, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό το Πάσχα ξεκίνησε ως «καταραμένο» και κατέληξε ονειρικό.

ΥΓ. Καλό Πάσχα σε όλους και όλες, μετά την επιστροφή από τις διακοπές είναι τα… ωραία! Τα τμήματα μπάσκετ ανδρών και μπάσκετ γυναικών ετοιμάζονται για κούπες και ο Μάϊος αναμένεται καυτός…