Χαρείτε το, όπως παλιά

Η χθεσινή ήττα από τον Μίλωνα σήμανε το οριστικό τέλος όποιας ελπίδας είχαμε για τίτλο. Μέχρι χθες το ξέραμε, το βλέπαμε, αλλά κατά βάθος ελπίζαμε…

Ελπίζαμε ότι αυτή η φλόγα της οικογένειας που λέγεται «βολεϊκός» Παναθηναϊκός θα δυνάμωνε και πάλι, ότι με κάποιον μαγικό τρόπο η ομάδα θα ξεπέρναγε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και θα γινόταν ξανά φαβορί για τον τίτλο. Στο κάτω-κάτω αυτό το τμήμα έχει κάνει περισσότερα «θαύματα» από ότι ο «μάγος του Οζ», γιατί λοιπόν να μην έκανε ακόμα ένα;

Η πραγματικότητα όμως, αποδείχθηκε αμείλικτη. Η απώλεια του Ζήση είναι πιο εμφανής από ποτέ, ο Στεφάνου νεαρότερος δεν γίνεται και ο Ράπτης ως διαγώνιος προσπαθεί μεν, αλλά δεν του βγαίνει. Το φετινό πρωτάθλημα μας τελείωσε λοιπόν και αν κάτι με στενοχωρεί περισσότερο, δεν είναι η απώλεια του τίτλου (πόσα θαύματα να κάνει ο Ανδρεόπουλος;), αλλά ότι δεν χαιρόμαστε το παιχνίδι.

Μα πρώτο πληθυντικό, θα μου πείτε ορισμένοι; Ναι, πρώτο πληθυντικό γιατί στο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού οι λιγοστοί πιστοί (μέχρι πέρσι) και η ομάδα λειτουργούσαν ως οικογένεια. Η ομάδα είτε έχανε είτε κέρδιζε, έπαιζε ως οικογένεια και χαιρόταν το παιχνίδι, κατέθετε την «μαχητική ψυχή» της και ότι βγει. Φέτος αυτό δεν συμβαίνει…

Κατεβασμένα κεφάλια, στενοχώρια, απογοήτευση…. Αυτά βλέπουμε φέτος από τον Παναθηναϊκό και πιστέψτε με, αυτό δεν αξίζει ούτε σε εσάς ρε μάγκες, ούτε όμως σε εμάς. Σας αγαπήσαμε και σας αγαπάμε γιατί είστε κομμάτι του Ομίλου και θα είστε… Αυτό δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει, έχουμε περάσει πολύ πιο δύσκολα και τα καταφέραμε. Το μόνο που θέλουμε, είναι να χαρείτε το παιχνίδι όπως παλιά και για τα άλλα μην σας αγχώνει, «Εγώ θα σε αγαπώ και μην σε νοιάζει».

Υ.Γ. Η διοίκηση του Παναθηναϊκού οφείλει το καλοκαίρι να διατηρήσει τον κορμό των πρωταθλητών και να τον ενισχύσει με έναν καλό διαγώνιο και έναν ακόμα καλύτερο λίμπερο. Δύσκολο οικονομικά; Αν υπάρχει ειλικρίνεια πιστέψτε με ο κόσμος θα βοηθήσει, το περσινό καλοκαίρι αποτελεί τον οδηγό.