57 χρόνια χωρίς τον πατέρα μας

Αντί προλόγου

Ήταν μία μέρα σαν σήμερα στις 19 Φεβρουαρίου του 1964, όταν ο Γεώργιος Καλαφάτης έφευγε από τη ζωή και πέρναγε στο πάνθεον της αιωνιότητας. Ο Κεφαλλονίτης ιδρυτής του Παναθηναϊκού, μέσα σε 74 χρόνια ζωής κατάφερε να πετύχει αυτό που πολλοί ονειρεύονται, αλλά λίγοι καταφέρνουν, να ζήσει για πάντα.

Όχι, δεν χρειάστηκε να πουλήσει τη ψυχή του στο Διάολο όπως ο Dorian Grey στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Oscar Wilde, τα μόνα που χρειάστηκε ήταν αποθέματα ψυχής, θάρρους και ευφυΐας, δηλαδή τα τρία απαραίτητα συστατικά για να γράψει κανείς… ιστορία. Ψυχή γιατί χρειάζεται «ψυχή βαθιά» για να δημιουργήσεις κάτι σπουδαίο, θάρρος γιατί χρειάζεται πολλά «κότσια» για να τα βάλεις με ένα ολόκληρο αθλητικό κατεστημένο και ευφυΐα γιατί όταν στην Ελλάδα δεν ήξεραν καν τι είναι η «ποδοσφαίριση», ο Καλαφάτης όχι απλά το έφερε στη χώρα και το εξέλιξε, αλλά είχε οραματιστεί και την εξέλιξη του Παναθηναϊκού!

«Ήθελαν ο Σύλλογός τους να μην είναι σαν όλους τους άλλους, αλλά μια ομάδα για την Αθήνα, ολόκληρη την πρωτεύουσα… που όπως το είχε φαντασθή, έγινε αργότερα ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της Ελλάδας μας» Λουκάς Πανουργιάς, 1955.

Σκεφτείτε τώρα, αν αυτή η σκέψη ακουγόταν ριζοσπαστική και τολμηρή το 1955, πως θα ακουγόταν το 1908! Προτού φτάσουμε στην ίδρυση του Παναθηναϊκού όμως, προηγήθηκε μία σειρά από άλλα γεγονότα που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα και τη σκέψη του Καλαφάτη. Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Γεώργιος Καλαφάτης γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1890 στα Εξάρχεια και είχε καταγωγή από τα Διλινάτα Κεφαλλονιάς. Μέλος πολύτεκνης οικογένειας ο Καλαφάτης είχε 5 αδέρφια, εκ των οποίων τα 4 ήταν κορίτσια, ενώ ο άλλος γιος της οικογένειας, ο Αλέξανδρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη και τις ιδέες του.

Ο νεαρός Καλαφάτης εγγράφηκε σε ηλικία 15 ετών στον Εθνικό Γ.Σ., εντυπωσιάζοντας τους πάντες με τις αθλητικές του επιδόσεις! Το αθλητικό του ταλέντο τον οδήγησε στον κορυφαίο αθλητικό σύλλογο της εποχής, τον Πανελλήνιο όπου και διακρίθηκε στον στίβο, τα άλματα και τις ρίψεις.

Η ίδρυση του Παναθηναϊκού

Εντυπωσιασμένος από το ανερχόμενο άθλημα της «ποδοσφαίρισης» ο Καλαφάτης πρότεινε στον «σύλλογο των Ολυμπιονικών» την ίδρυση σχετικού τμήματος, αλλά  οι άνθρωποι του Πανελληνίου αρνήθηκαν! Αυτή η άρνηση ουσιαστικά αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο της ίδρυσης του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών (μετέπειτα Παναθηναϊκού) στις 3 Φεβρουαρίου 1908.

Λίγους μήνες αργότερα, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1908, οι «πράσινοι» κατακτούν τον πρώτο τους τίτλο και η ιστορία του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας ξεκινάει…

Η συνάντηση με τον «πατριάρχη»

Δεν θέλω να αναλωθώ και δεν πρόκειται, στους τίτλους που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός στα πρώτα χρόνια της ιστορίας του, ούτε στις διάφορες διοικητικές αναταραχές και τις συνεπακόλουθες μετονομασίες. Υπάρχουν άνθρωποι με βαθιά ιστορική γνώση και αγάπη για το «τριφύλλι» που τα ξέρουν πολύ καλύτερα από μένα. Θέλω όμως, να αναφερθώ στο «πάντρεμα» του «Ιδρυτή» με τον «Πατριάρχη.

Ο Καλαφάτης ήταν ο άνθρωπος που «γέννησε» τον Παναθηναϊκό και ο Νικολαΐδης αυτός που τον έκανε πολυαθλητικό σύλλογο. Η συνύπαρξη αυτών των 2 στον Παναθηναϊκό στις αρχές του 20^ου αιώνα ήταν ευλογία, όχι μόνο για το «τριφύλλι», αλλά για ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό!

Το τέλος

Ο Γεώργιος Καλαφάτης προς το τέλος της ζωής του, πρόλαβε να δει όλους όσους τον αμφισβήτησαν στην αρχή, όχι μόνο να αναγνωρίζουν το μεγαλείο του, αλλά να υποκλίνονται σε αυτό. Βραβεύσεις και κοινωνική αποδοχή αντικατέστησαν τα εμπόδια και την ειρωνεία που εισέπραξε στην αρχή και είμαι πεπεισμένος ότι από αυτή την άποψη, ο «Ιδρυτής» ήταν τυχερός.

Πρόλαβε να δει την ομάδα που οραματίστηκε και ίδρυσε, να γιγαντώνεται και τους αντιπάλους να αποδέχονται το μεγαλείο της. Ο Καλαφάτης έφυγε από κοντά μας στις 19 Φεβρουαρίου του 1964 στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, παρόλα αυτά προσωπικά πιστεύω ότι δεν πέθανε ποτέ. «Ζούμε όσο θα ζει ο τελευταίος άνθρωπος που θα μας θυμάται» λέει μία λαϊκή ρήση, υπό αυτή την έννοια ο Καλαφάτης τα κατάφερε, νίκησε τον θάνατο, δεν θα πεθάνει ποτέ!