Το «καλά που δεν πάθαμε και τίποτα» και η τελευταία ζαριά

Η εικόνα του αγώνα της Κυριακής με αντίπαλο την ΑΕΚ στη Λεωφόρο, και το τελικό αποτέλεσμα, θύμισαν την κατάληξη από το γνωστό ανέκδοτο. «Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα»…

Ο Παναθηναϊκός, που προηγήθηκε μόλις στο 4’ και έδειξε ότι θα πάρει τους τρεις βαθμούς με τη φόρα από το γρήγορο γκολ και την άνετη επικράτηση πριν μερικές εβδομάδες απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, αίφνης εξαφανίστηκε από το γήπεδο…

Η ΑΕΚ έκανε, πιθανότατα, την καλύτερή της εμφάνιση με αντίπαλο από το Big-4 φέτος και μπορεί να αισθάνεται άτυχη που δεν έφυγε με θρίαμβο από τη Λεωφόρο. Οι «πράσινοι» ήταν κακοί σε όλα τα βασικά στοιχεία της αναμέτρησης, πέρα από το γεγονός ότι παραδόξως «δούλεψε» το δίδυμo Σάρλια – Σέκνεφελντ. Καμία κυκλοφορία, ελάχιστα τρεξίματα, ανύπαρκτη επιθετική απειλή στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου.

Ο αντίπαλος «κλείδωσε» τον Παλάσιος που είχε τραβηχτεί στην άκρη, ο Γκατσίνοβιτς πέρα από τη συμμετοχή στο γκολ ήταν «αόρατος», ο Καρλίτος δεν έχει στο ρεπερτόριό του το παιχνίδι με την πλάτη, το «σπάσιμο» μπάλας, για να αποτελέσει «σκαλοπάτι» βοηθώντας στην κυκλοφορία και ο «μετρονόμος» του παιχνιδιού, Πέρεθ, ήταν κάκιστος. Με αυτά τα δεδομένα, ήταν πασιφανές ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε τύχη να βρει γκολ, αφού μόλις και μετά βίας έφτανε στο αμυντικό τρίτο της ΑΕΚ.

Προφανώς και για αυτά η εξήγηση είναι πολύ απλή. Απουσία αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων και ποιότητας συνολικά στο ρόστερ. Η ΑΕΚ, για παράδειγμα μιας και ήταν ο τελευταίος αντίπαλος, από τη μέση και μπροστά έχει ποδοσφαιριστές με ποιότητα όπως ο Αραούχο, ο Άμραμπατ, ο Τσούμπερ αλλά και εναλλακτικές από τον πάγκο.

Όπως συμβαίνει και με τον ΟΣΦΠ και τον ΠΑΟΚ, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην Ένωση. Ο «φτωχός συγγενής» Παναθηναϊκός, με ευθύνη προφανώς της διοίκησής του και της διαχρονικά δύσκολης κατάστασης στα ταμεία του, με τρεις-τέσσερις κομβικές απουσίες κατεβαίνει επίπεδο.

Το θετικό, αν και είναι υποτιμητικό ως και ντροπιαστικό να το βλέπει έτσι ο Παναθηναϊκός, είναι ότι ο Άρης δεν ξέφυγε περισσότερο στη βαθμολογία. Η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, λοιπόν, θα πάει στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή για έναν τελικό… Ευρώπης. Αν σε αυτό το ματς οι «πράσινοι» καταφέρουν να εμφανίσουν το καλό πρόσωπο που έβγαλαν στη διάρκεια της σεζόν και φύγουν νικητές θα έχουν κάνει ένα πρώτο βήμα για την επιστροφή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Υπάρχει πάντα και το Κύπελλο, βέβαια, που είναι στόχος για τον Παναθηναϊκό ανεξάρτητα της κατάστασης στην οποία είναι, όμως, βάσει φανέλας και ιστορίας είναι υποχρεωμένοι να διεκδικήσουν το μέγιστο από αυτή τη διαδικασία των play offs. Όσο και αν αυτό θεωρείται δυσάρεστο για ένα κλαμπ σαν το «τριφύλλι», στο «Βικελίδης» η ομάδα θα ρίξει την τελευταία ζαριά για φέτος σε ό,τι αφορά την έξοδο στην Ευρώπη μέσω πρωταθλήματος…

ΥΓ. Αν ο Κουρμπέλης δεν προερχόταν από τόσο μεγάλη αποχή, ο Πέρεθ θα έπρεπε να είναι η πρώτη αλλαγή στο ματς με την ΑΕΚ με βάση την εικόνα του. Λογικά οι αντοχές του αρχηγού δεν του επέτρεψαν να «βγάλει» όλο το παιχνίδι και αντικαταστάθηκε πρώτος.

ΥΓ2. Ακατανόητη η είσοδος Βιτάλ στις καθυστερήσεις. Θα είχε νόημα αν υπήρχε έστω ένα δεκάλεπτο ποδοσφαίρου μπροστά, από τη στιγμή που θα έμπαινε ο Βραζιλιάνος.

ΥΓ3. Σέρχιο Αραούχο, είσαι μέγιστος άνθρωπος. Μεγάλος παίκτης, μέγιστος άνθρωπος. Respect…